خدایی نکرده !

بسم الله

خرداد ۸۸ ؛ من ۱۵ سالم بود. دختر پانزده ساله ای که فکر می کرد همه سختی ها و جنگ ها و زورگویی های دنیا را ، با یک بوم نقاشی یا یک اپیزود تئاتر یا یک ترک موسیقی میتوان خاتمه داد و همه چیز را با آن می سنجید . آن موقع فکر می کردم ، رسانه ها هم مثل آدم ها یا خوبند یا بد .  و رسانه های خوب هر چیزی که بگویند راست است. فکر میکردم سیاست هم یک چیزی است شبیه قول دادن . هر کس به بیانی که میکند عمل کند آدم خوبی است و هر کس نکند آدم بد . 

متر و معیار فجایع و حتی جنایات سال ۸۸ برای من ، متر و معیار یک دختر پانزده ساله ای بود که شبها با کابوس خون جاری جوانها در میدان ونک روز ۲۳ خرداد می پرید. 

بزرگتر که شدم ؛ فهمیدم امنیت ملی ، هیچ ربطی به احساس یک دختر پانزده ساله و معیار های او ندارد. بزرگتر که شدم ، فهمیدم هیچ رسانه ای خوب نیست و تمام رسانه ها ، دروغگوهاییند که شکل دروغهایشان با هم فرق می کند ! بزرگتر که شدم ، فهمیدم سیاست کشورم ، هیچ ربطی به قول های جوانمردانه ندارد. 

حالا خیلی سال از آن روزها می گذرد و کابوس های سال ۸۸ هنوز برای من تمام نشده . من هنوز جنایاتی که در کشورم جلوی چشمم اتفاق افتاده را فراموش نکرده ام . من هنوز باطوم های گارد و اسحله های بسیج را فراموش نکرده ام. و پرونده ی سال ۸۸ ، با تمام مضونانش و متهمین درجات مختلفش و تمام افرادی که باید به من پاسخگو باشند توی ذهن من باز است . 

اما حالا خوب میدانم ، هر چیز در عالم حقوق و سیاست ، قدر معینی دارد. هیچ رفتاری به طور مطلق درست نیست و طبیعتا رفتار غلط از جانب هر کسی نیاز به مجازات "طبق قانون ، نه بیشتر و نه کمتر و نه حتی من در آوردی! " دارد. 

حالا که ۶ سال از آن روزهای کذایی می گذرد ، خوب میدانم خواسته ام محاکمه ی قانونی جنایات سال ۸۸ ، و مجازات تک به تک کسانی که امنیت شبانه ی ما را گرفتند است . دادگاهی که اگر جرات تشکیل دادنش باشد ، خیلی از ترم های اختراع شده در این سالها مثل سران فتنه متوجه مخترعینش می شود ! دادگاهی که در آن ، جرم تشویش اذهان عمومی ، قطعا از جانب بعضی ها ! بیشترین متهم را به خود اختصاص خواهد داد .

#منتظریم

.

+: عجیب است که هنوز استدلال بعضی ها ، مثل استدلال من در پانزده سالگیم است ! که گاهی آدم فکر میکند ، شاید اصلا بعضی ها قوه فکرشان ، از 15 سالگی بیشتر رشد نمی کند ! :))