پسر قد بلندم، میلاد

هیچ!

هیچ خاطره ی ناراحت کننده ای ازش ندارم که هییییچ... تمام روزهایم خوشم خلاصه میشه توی این برج...این برج اگر نماد تهرانه، نماد خوشبختی منم هست...نماد روزهای خوش با آدمهای خوب منم هست...

و هر روز که نگا میکنم چقد از خوشبختیه همه بالاتره، چقد وقتی برف میاد و مهه بازم سعی میکنه باشه و به من لبخند بزنه ، چقدر وقتی دوده و سیاهی و کثیفی خودشو به من نشون میده، خدا رو شکر میکنم

که خوشبختی من جلوی رومه

همه ی خاطرات خوبم از تک تک جاهای این برج جلوی رومه

از برآورده شدن خیلی از آرزوهام توی این برج...

از همه ی حسای خوبم...

آره هر روز که میبینمش، یادم می افته که باید خوشحال باشم. الان سنیه که باید خوشحال باشم. حتی اگر دانشجوی حقوق خوبی نیستم. موزیسین خوبی نیستم. معلم خوبی نیستم. دختر خوبی نیستم. خاله ی خوبی نیستم.  شاگرد خوبی نیستم. خادم خوبی نیستم...

باید لااقل خوشحاله رو باشم. بایستی باشم :)