مپیچ این چنین سخت در خود...مپیچ...

بسم الله 

دست و دلم گاهی نمی رود به نوشتن. به لطیف نوشتن. انگار عادت کرده به مقاله های 500 کلمه ای. به موضوعی نوشتن. انگار یادم رفته گاهی هم باید دلتنگ بشوم. گاهی هم باید نگران درسهای دانشگاه باشم. گاهی هم لازم است دردل کنم... 

اما لامصب نمیدانم چه صیغه ایست...انگار جدا نمیشود حساسیت از من! این حساسیت مزمن...که دلم در بهار میشکند با یک باد ضعیف... 

گاهی انگار به قدری از سختی ها و دردهای مردم دور خودم می چرخم که گاوگیجه می گیرم. بیخود شاید.شاید هم برحسب بی کاری! اینقدر که یادم می رود خودم را...گاهی می خواهم تمام خستگی ها را جمع کنم. گریه ها را تخته کنم و بگذارمشان روی یک شانه امن...یک شانه که به حرفهایم نخندد... 

دلم برای صدای تلق تلق این کیبورد تنگ شده.برای زل زدن بی دلیل به صفحه یادداشت ها. برای آزاد نبودن . و ماندن در انتظار یک فضای سیال...خلا مطلق... 

و گاهی فکر می کنم آیا راه گریزی هست؟ آیا روزی همه چیز بهتر خواهد شد؟ آیا صبحی می رسد؟ و می چرخم... 

جدیدا وقتی می خواهم به خودم فکر کنم دوساعت باید بگردم در تمام فولدرهای مغزم که اصلا این خودم چیست؟ کجاست؟ من که در تمام این هجده سال همش دویده ام. نه برای آنچه همه می دوند. برای همین خودم دویده ام! 

پس کو؟ کجاست این خودم؟؟؟؟ 

دلم سکوت می خواهند. یک صدا خفه کن مطلق برای ذهنم. انگار معانی واژه ها را یادم رفته. معنی زندگی کردن را. خواب را . بیداری را. درس را. کار را. گزارش را... 

خسته ام...دلم یک نفس آرام می خواهد...یک جرعه آب خنک که حال بدهد یک باره سر کشیدنش...! 

از جنگ خسته شده ام. ایکاش میشد یک دقیقه آن تراک باشد. بهاندازه چند نفس عمیق اتش بس...به اندازه چند نفس عمیق...خودم بودن ها باشد... 

*: به درک که سرم می رود...نمی یای؟