فقط چند لحظه به من گوش کن...

بسم الله 

نمی فهمد 

تو خودت را بکشی ،بزنی به در ، بزنی به دیوار...نمی فهمد 

نمی فهمد تورا با تک تک کلماتش ، با لحن صدایش آزار میدهد . و نمیدانی باید باهاش بسازی یا ولش کنی به امان خدا. نمی فهمد می تواند وقت هایی که حالت خوب است و بهش لبخند میزنی را برای یک بار هم که شده آوار نکند روی کله ات. نمی فهمد گاهی هم میتواند از آن زبان تلخ و گدازنده اش برای له کردنت استفاده نکند. زبانی که تو همیشه تنها کسی بودی که کم نیاورده ای مقابلش.  

نمی فهمد میتواند از پوسته دوساله اش بیرون بیاید. می تواند دنیا را از بعد حقارت نگاه نکند. نمی فهمد گاهی هم می تواند دل ببندد به همه آنهای که اگرچه کمند، اما همیشه دوستشان داشته و دوستش داشته اند. واقعی . نه بخاطر مادیاتی که همیشه داشته. می تواند آزارشان ندهد. می تواند مهربان تر باشد..می تواند خودش را با همه دوسالگی اش بزرگ فرض نکند. میتواند گاهی به جنگی که بین خودش و آدمهای بالاتر از خودش راه انداخته آتش بس بدهد. 

آدمها گاهی افاده و عشوه دارند و نقاب خوب ها را می زنند( البته این نقاب بسی برای اهل بصیرت قابل شناسایی است!) ، گاهی صریح اند ، گاهی خودشانند ، گاهی هم صریحِ سیاسند (تنها این سه قشر را می توانم تحمل کنم!) گاهی هم مثل اویند! نقاب بدی میزنند. زبان بدی دارند ، بزرگند، اما خیلی کودکند. طوری که همه بهشان می گویند قصی القلب . اما ته دلشان ممکن است خیلی مهربان باشند...اما خودخواهی و خود بزرگ بینیشان اجازه نمی دهد مهربانیشان را بروز دهند. به کسی محبت کنند. عقده حقارتشان نمی گذارد واقعیات را ببینند، حرصشان میگیرد که یکی بالاتر از خودشان است...با تحقیر دیگران آرامش نداشته خود را طلب می کنند که هرگز نداشته اند... 

گاهی دلم می سوزد...خیلی می سوزد. می تواند مهربان باشد...اما جز بدی و حرف بد چیزی از دهنش بیرون نمی آید...گاهی خسته میشوم از تلاش کردن برای فهمیدنش. برای نشان دادن زندگی قشنگ و خوشبختی بهش. اینکه چقدر می تواند از زندگی لذت ببرد، و بگذارد که همه از زندگیشان لذت ببرند...نشود فرشته عذاب بقیه آدمها...اما گاهی خسته میشوم....حتی از تحمل کردنش...حضورش برایم سنگین است. انگار یک وزنه سنگین را چپانده اند روی قلبم...وقتی که نیست احساس نفس عمیق کشیدن دارم... خسته می شوم که هیچ کدام از تلاشهای مرا نه می بیند و نه - می فهمد-!

 وگاهی هم فکر میکنم، شاید من بی اندازه هنوز حساسم...که اگرچه جواب تک تک تحقیر و توهین هایش را می دهم ، اما بعدش یک فصل حسابی گریه می کنم...و جیغ هایم را در سینه حبس و حرص می خورم از نفهمیدنش...حرص می خورم... 

برای یکی از دوست داشتنی ترین ها، و نفهم ترین آدم زندگی ام!