همتش بدرقه راه کن ای طائر قدس

بسم الله

میدانی نازنین؟

دلم اندکی خوش است. نمی دانم اسم کشته شدن در راه زیارت حسین را می توان شهادت گذاشت یا نه. اما میدانم عشق مرز نمی شناسد. عشق راه نمی شناسد. نمی دانم، خودم هم چیززی در مورد خودم نمی دانم و بعید می دانم تو چیزی در موردم بدانی! اما نازنینمن به نگاه بریر دلخوشم. به او که به عشق سیراب شدن از نگاه پسره کسی که روزی چشم به چشمش دوخته بود به کربلا آمده بود. به حر...

می دانی نازنین؟ حس غریبی دارم. همه زندگیم می لرزد. همه دلم...بی تابم...شبها با بغض می خوابم و از فرداها می ترسم. این سفر، عجیب ترین سفر زندگیم است. بین تمام سفرهایی که به ناکجاها رفته ام. علاوه بر براده ی درونم که شوق رسیدن به یار دارد ، همان براده ای که از بچگی علمدار حسین بود، یک بار بر دوشم سنگینی می کند. همیشه این تصویر را برای خودم مرور کرده ام. من عشق را تجربه نکرده ام جانِ من اما عشق را خوب میشناسم. بارها تصور کرده ام...اولین نگاه، اولین دیدار، من ، بین الحرمین، مولا ، صاحب، آقا...

جانِ من!

کسی نیست این حرفها را برایش بزنم. کسی نیست که حرفهایم را بشنود. از اینکه می ترسم و می لرزم از باره پیش رو ...راهپیمایی اربعین، یک تجلی گاه عشاق شیعه است...یک آرمان . وباری که برای ما هست، همبستگی بیشتر برای یک خاورمیانه اسلامی و یک بیداری اسلامی...

نازنینم...امروز به این فکر می کردم که چقدر دلنشین است برایم انفجار یک بمب که زندگیم را از من بگیرد! گرچه خودش می داند که چقدر مشتاق ادامه زندگی و پر از برنامه ام برای بالا بردان پرچمش در جهانو گرچه می داند چقدر دوست دارم یک قدم به غایت محکم برای مهدی اش بردارم و خودش می داند چقدر نرگول با شعار بی گانه است . اما می داند که اینقدر خسته ام از دنیایش که اگر تاملی باشد برای قبول مرگ، صرفا زجری است که می دانم مادری جان و خواهری جان می کشند...و ترسی که از آخرت است...بابت تمام آنچه انجام نداده ام و  داده ام...

خلاصه...اگر خواندیش دعایم کن...برای دل پریشان و جان مستم دعا کن...برای جان خسته و بی کسم دعا کن...اگر خواندیش!